Terug in de tropen

Hoewel het nog maar een maand geleden is dat ik Nederland weer achter mij gelaten heb, lijkt het wel weer een eeuwigheid geleden. En hoewel ik PNG eind november verlaten heb, lijkt het bijna of ik niet weggeweest ben.

Eind november ben ik naar Vietnam vertrokken om een training te volgen in Hanoi. Als STAP’per (voor diegenen die het vergeten waren of het nog niet wisten: Strategic Technical Assistance Programme dat door ontwikkelingsorganisatie PSO gefinancierd wordt) krijg ik een budget om training/studie te volgen dat in het verlengde van mijn werkzaamheden binnen mijn placement ligt. Je krijgt alle vrijheid om zelf een training uit te zoeken die, naar jouw mening, je werkzaamheden kunnen verbeteren. In ieder geval heb ik een training in Organisational Development & Institutional Strengthening bij MDF gekozen, een organisatie gespecialiseerd in training en consultancy.
Ik zou samen met Alex, de Duitser die voor de EU hier in Madang werkte, naar Singapore reizen. Hij zou vervolgens doorvliegen naar Europa en ik naar Vietnam. Voor mij was dit het begin van een klotereis…

In de laatste week was ik druk bezig om al mijn werkzaamheden af te ronden en over te dragen aan mijn line-manager. Alex en ik zouden in de middag vertrekken, een nacht in Port Moresby doorbrengen en de dag daarop door vliegen naar Singapore. Vrijwel iedereen houdt rekening met vertragingen of uitval van vluchten van Air Nuigini, waarop men meestal een dag van tevoren naar de hoofdstad afreist om er zo zeker van te zijn dat je de connecting flight haalt. Dat was ook ons plan.
’s Middags hadden we onze bagage al ingecheckt bij Air Nuigini en we besloten om nog even terug te gaan naar de Madang Lodge om een kopje koffie te drinken, aangezien de vlucht pas over anderhalf uur zou vertrekken.
Het busje van de Lodge bracht ons vervolgens terug naar het vliegveld, maar het hele parkeerterrein was leeg… Ik had al een vermoeden dat dit foute boel was. En dat klopte: het vliegtuig was 20 minuten eerder vertrokken…met onze bagage aan boord. Wij waren woedend en verbaasd! Normaal gesproken vertrekt Air Nuigini ALTIJD te laat. Maar deze dag eventjes niet.
Wij weer terug naar de universiteit om de sleutels van onze huizen bij Monica op te halen. Ik had al van velen afscheid genomen en die waren vervolgens dan ook weer om verbaasd ons weer te zien. Ik voelde me echt een sukkel toen ik moest zeggen dat we onze vlucht gemist hadden.

De volgende dag moesten we om 8 uur ’s ochtend op het kantoor van Air Nuigini een boete betalen, omdat we niet op waren komen dagen (nu vraag ik je!), en om nieuwe plaatsen te boeken voor de eerst volgende vlucht. Deze keer hebben we 2 uur op het vliegveld zitten wachten omdat we niks wilden riskeren. Het vliegtuig uit Wewak naar Port Moresby was 10 minuten te laat wat normaliter vrij normaal is. Maar onze overstaptijd in Moresby voor Singapore werd hier alleen maar mee verkort. Nu hadden we nog maar 45 minuten…
In het vliegtuig zaten we alleen maar te stressen en te bidden dat onze bagage naar de international gebracht zou worden en dat we ons nog op tijd in konden checken.
Al met al, na heel veel gestress en gezweet, zaten we een uur later in het vliegtuig naar Singapore en vonden we het wel zo gepast om dit met een glas champagne te vieren!

In Singapore namen we afscheid. Alex’contract met de EU was afgelopen en hij zou helaas niet meer naar PNG terugkeren. Hopelijk gaan we elkaar nog eens in Brussel of Amsterdam zien.
Ik was zooo blij om in Singapore te zijn. Je kunt je niet voorstellen hoe het is om na 9 maanden PNG in een andere omgeving te zijn. Ik moest weer wennen aan verkeer, stoplichten, sirenes, straatverlichting, eetstalletjes op straat, mensen op straat!!! Ik moest weer wennen aan alles wat ik vóór mijn vertrek naar PNG als normaal aannam. Zelfs in andere landen waar ik gereisd heb, is het niet zo extreem als in PNG. Het was werkelijk een verwelkoming voor mij! Ik genoot ervan om ’s avonds door de straten van Singapore te lopen. Wat me wel opviel is dat je het gevoel van onbehagen dat je mogelijk door iemand gevolgd wordt niet snel kwijtraakt. Ik keek voortdurend over m’n schouder heen om er zeker van te zijn dat ik niet door een één of andere pipo lastig gevallen zou worden. Maar dan besef je al vrij snel dat je niet zo paranoïde hoeft te zijn. Ik vond Singapore overigens een ontzettend mooie en schone stad. De combinatie van koloniale gebouwen met wolkenkrabbers was zeer indrukwekkend.

De volgende dag had ik mijn rugtas weer ingepakt en vertrok ik naar het vliegveld voor mijn vlucht naar Hanoi.
Hier hervatte mijn klotereis zich.
Bij de incheckbalie werd mij gevraagd waar mijn visum voor Vietnam was. Ik had aan alles gedacht en van alles geregeld, maar totaal niet aan een visum gedacht!!! Ik kon wel janken.
Ik zou het land niet inkomen zonder visum. Ik kreeg het nummer van de Vietnamese ambassade, maar ja….het was vrijdagmiddag, en mijn kans om een visum voor het weekend te regelen was vrij klein. Op de voicemail kreeg ik een ander nummer te horen van een agentschap die visums regelt. Dat nummer gelijk gebeld en met al mijn bagage naar het kantoor gereden. De jongen die mij hielp verzekerde mij ervan dat het visum binnen 2 uur geregeld zou zijn. Ik had mijn vlucht inmiddels al gemist.
Binnen 2 uur was het inderdaad geregeld. Uiteraard moest ik hier wel het dubbele voor betalen, maar op dat moment had ik het er graag voor over.
Ik keerde opnieuw terug naar de stad en besloot voor de verandering een ander hotel in een andere wijk te neme. Chinatown leek me wel een goede optie.
De volgende dag toog ik weer naar het vliegveld, maar ik bij de balie van Vietnam Airlines kreeg ik nul op mijn rekest. Er was geen plaats, want veel passagiers hadden besloten om via andere bestemmingen in Azië te reizen omdat het vliegveld van Bangkok gesloten was. Het zag er naar uit dat de vlucht naar Hanoi voor de komende dagen stampvol zou zitten. Ook al zou ik op de wachtlijst blijven staan, de kans was vrij klein.
Ik besloot het anders te doen. Ik heb een chartervlucht naar Ho Chi Minh gekocht. Heb daar een nacht doorgebracht, wat een ontzettend leuke meevaller was. ’s Middags heb ik het vliegtuig naar Hanoi genomen en uiteindelijk kwam ik zondagavond om 9 uur in mijn hostel aan. Ik was helemaal kapot van al het geregel en het gestress, maar ik had het gehaald!

De volgende ochtend begon mijn training. Het was ontzettend leuk om weer terug te zijn in Hanoi. Ik had het idee dat de stad en de mensen een behoorlijke ontwikkeling doorgemaakt hadden. Veel jonge Vietnamezen zagen er onwijs hip uit, met alle nieuwe gadgets die de jeugd bij ons in NL nog niet eens heeft.
Het was leuk om Marieke weer te zien die ook als STAP’per bij VSO werkt. Ze nam me mee voor een heerlijke massage in een luxe spa en daarna hebben we lekker “gehotpot” (soort van fondue) in een soort van Japans restaurant.
De training was behoorlijk intensief, maar heel leerzaam. We hadden een internationale club van 2 Nederlanders, een Vietnamese, 3 Filippijnen, een Pakistaan en een Indiër. Die twee weken waren vrij vermoeiend, maar ontzettend leerzaam en verrassend (vooral die ene week toen ik in mijn kamer bezoek kreeg van een dikke spin en een paar dagen later van een zwarte rat!).

Op 14 december werd ik ’s ochtends op Schiphol om 6 uur onthaald door mijn ouders, broer, zus, nichtjes en Annelies. Superlief en leuk!
Die drie weken in Nederland waren ontzettend intensief, maar ook ontzettend leuk. Ik had soms het idee dat ik op tournee was en Nederland door moest reizen om iedereen te zien. Het was de moeite waard, daar niet van, maar na 2 weken was ik eigenlijk wel weer klaar om terug naar PNG te gaan. Het is voornamelijk vermoeiend omdat je geen eigen huis meer hebt en bij iedereen moet logeren. Gelukkig waren Lies en Ralph zo lief om mij praktisch 2 weken in hun logeerkamer te laten verblijven. Dat was echt relaxed.

Op 5 januari vertrok ik weer richting “de Oost”. Terwijl m’n familie en vrienden met traantjes in hun ogen afscheid van me namen, dacht ik alleen maar: ik ga weer naar huis, maar eerst nog even 2 weken op vakantie!!!! Het afscheid was zo veel minder beladen dan vorig jaar. Toen hadden we allemaal nog geen idee waar ik terecht zou komen, en hoe mijn placement uit zou pakken. Deze keer was het allemaal veel meer ontspannender.

Op het vliegveld van Singapore checkte ik gelijk mijn mail omdat ik met Charlye, Albert en Anna, en Jolanda had afgespoken om daar te ontmoeten en door te reizen naar Maleisië.
Ik moest nog even op Jolanda wachten want die zou met een vlucht uit Frankfurt een half uur na mij binnenkomen. Via een email had Charlye ons laten weten dat ze slaapplaatsen in een dorm had geboekt en ze zou daar op ons wachten.
Het was een leuk weerzien met iedereen en dronken daar gelijk een aantal biertjes op!
Anna en Albert zouden de volgende ochtend al doorgaan naar Maleisië, maar wij wilden nog een dagje bijkomen.
We hebben ze daarna niet meer in Maleisië gezien omdat wij een andere route hebben genomen.
Maleisië is een ontzettend mooi land, maar 2 weken was eigenlijk net iets te kort om er een goede indruk van te krijgen. Bovendien hadden we niet echt rekening gehouden met de moesson aan de oostkust waarop we na aankomst in Kota Bahru, gelijk de nachtbus weer terug genomen hebben naar de westkust. We hadden zin in zee en strand na een week in de jungle doorgebracht te hebben, dus uiteindelijk hebben we onze laatste dagen doorgebracht op een eiland genaamd Langkawi. Het was perfect, met restaurantjes en barretjes aan het strand.
Tijdens onze laatste nacht hebben een paar vandalen onze slippers, sandalen en strandkleding van de waslijn gestolen. Ik had helemaal geen sandalen meer, behalve een paar teenslippers.
Gelukkig hadden we nog een dag in Singapore zodat Jolanda en ik alle schoenen en slippers weer in konden slaan, want in PNG heb je alleen slechte kwaliteit teenslippers.

Na een rit van 15 uur in de nachtbus kwamen we eindelijk weer in Singapore aan. Charlye keek of ze gelijk door kon vliegen naar Indonesië en wij gingen gelijk shoppen in de stad.
Aan het einde van de dag kwamen we Anna en Albert in het hostel tegen. Ook zij hadden de helft van hun bagage in het hostel achtergelaten.


Met ons vieren en 400 kilo bagage vertrokken we naar het vliegveld. Mijn hart begon al weer sneller te tikken omdat ik het idee had dat er wel weer eens iets mis zou zijn met mijn ticket. Het was nergens op gebaseerd, gewoon een slecht gevoel. En dat gevoel was juist! Mijn ticket had niet de juiste status en ik kon niet mee naar Moresby. Op dat moment had ik het zo gehad met die Fu$#@ Air Nuigini! Altijd gezeik met die maatschappij. Na veel overleg en heen en weer geloop tussen twee balies, kon ik mee op deze vlucht. Ik vroeg nog aan de grondstewardess of het vliegtuig vol zat, of ze me niet konden upgraden of wat dan ook. Nee, het vliegtuig was helemaal volgeboekt, zei ze. Niet te geloven die lui. Die kist zat maar voor de helft vol!
In ieder geval moesten we ons alsnog haasten naar de terminal. In de wachtruimte kwamen we John en Jacqie tegen, een ouder echtpaar dat voor VSO in Simbu province werkt. Zij waren 2 maanden in Engeland geweest. Even later kwam Pascal binnenlopen, een vriend van ons die net 2 weken naar Frankrijk was geweest. Verder zagen we nog een aantal bekende gezichten uit Madang. Het is net alsof je in de bus naar je woonplaats zit en bekenden tegenkomt.

Toen we Moresby bijna bereikten, zagen we de stad in een deken van mist gehuld. Het vliegtuig zette de daling in, maar plotseling trok de piloot de neus omhoog en maakten we als een speer weer hoogte. Iedereen keek elkaar een beetje angstig aan, afvragend wat dit te betekenen had. Het vliegtuig maakte alsnog een rondje en besloot de mistdeken binnen te gaan. We zagen helemaal niks en ineens raakten we met een hevige schok de grond! Het vliegtuig was geland, maar het was geen aangename landing.
Bij de immigratie duurde het weer uren voordat we een stempel konden krijgen. Ik had een andere vlucht dan Jolanda en Albert en Anna. De mijne zou binnen een uur vertrekken en we zouden proberen de anderen er ook op te krijgen.
Op een gegeven moment was ik het zat en ben in de rij voor PNG paspoorthouders gaan staan en gezegd dat we een connecting flight hadden. Dat lukte waardoor we redelijk snel door de immigratie heen waren. Toen we eindelijk naar buiten liepen, kregen we een klap in onze gezicht van de vochtigheid. Welcome back to PNG!

Na veel gedrang en gezeik konden we allemaal op de eerstvolgende vlucht naar Madang. Deze was maar voor 25% gevuld….
Eenmaal uitgestapt in Madang werden we nogmaals overvallen door de extreme hitte van het land. Welcome back to Madang!
De zon scheen en het was bloedje heet. We konden meerijden met Trevor, een vriend van Pascal.
Ik was echt blij dat ik weer terug was in Madang.
’s Avonds werden we gelijk al uitgenodigd voor een diner bij Monica. Ze had ons gemist en had weer eens heerlijk voor ons gekookt.
De dag erop ben ik weer begonnen met werken.

Voordat ik in november naar Azië en Europa vertrok, had ik geweldig nieuws van een Oostenrijkse ontwikkelingsorganisatie ontvangen. Ik had een voorstel ingediend voor financiële ondersteuning en dit werd goedgekeurd. National DRAC ontvangt voor anderhalf jaar funding om 2 nationals te rekruteren.
Normaliter zijn ontwikkelingsorganisaties terughoudend in het ondersteunen van dit soort verzoeken, omdat het onzeker is wat er na de periode van financiële ondersteuning gaat gebeuren. Als er geen alternatief is om de salarissen te betalen, dan is de toekomst van de organisatie vrij wankel. Derhalve moet ik er werk van maken om naar alternatieven te zoeken.

In ieder geval is de DWU akkoord met de funding en is er kantoorruimte vrijgemaakt om de 2 nieuwe mensen onder te brengen. Dit hield in dat Aiva, de persvoorlichtster van de universiteit, naar het hoofdgebouw is verplaatst. Iedereen in het kantoor is hier vrij opgelucht over, want de laatste maanden was Aiva niet te harden. Ze was bitchy en dominant. Gelijk nadat zij vertrokken was, hebben we het kantoor weer verbouwd naar onze smaak. Was ze niet blij mee.

Het leventje in Madang heeft zich weer helemaal hervat. Jolanda en ik spelen regelmatig squash, en zo nu en dan tennis met Kate en Laurens. Zij zijn weer teruggekomen uit Nieuw- Zeeland nadat ze hun tweede dochter hebben gekregen. Mathilda (de oudste) en Freddy gaan dan ook rustig mee naar de tennisbaan en zorgen voor vermaak tussen de wedstrijden door.
Charlye kwam een week later dan wij terug uit Indonesië en ik ben blij dat ze weer bij mij op de compound woont.
Na een jaar hebben we het eindelijk voor elkaar gekregen om een bewaker op onze compound te krijgen. Na de meest recente incidenten zijn de eigenaren eindelijk overstag gegaan.
De filmavondjes met de projector die we van de EU (via Alex..) gekregen hebben, zijn ook weer op volle gang.
Kortom, het is net of we niet uit Madang weggeweest zijn!