The other Papua

Early in the morning Charlye takes us to the airport

After 8 months on a row being in PNG, many of us just need a break and try to escape the country if we can. I know this sounds very spoiled and selfish, but this country can just be very demanding and some times frustrating. All of us experience those “PNG Days”, as Jolanda calls them. Communication with the people you are ought to communicate with is not always easy, and we know that and are trying to get used to that. There are many reasons for that including cultural differences. All of us work with more than one culture, so you can imagine this sometimes leads to misunderstandings and miscommunication. But it is not just the communication, it also the fact that you always have to be on your guard. I am alert 24hrs. If I drive around in the car, I know what the dangers might be if you have to slow down for one of the thousand pot holes; if I go to the bank, I know I have to keep my bilum close to me; I go to the market, I know to look out for the rascols, and listen to the market women giving me advice which boys might be dangerous; if I am in the house, I make sure all the doors are locked properly and the security lights are on. This is draining energy and affects your mood. You might take it off on your friends, but fortunately many of us know where this unintentional “growl” comes from!

Obviously this doesn’t count for all of us, and also for many people it is just not affordable to undertake such ‘escape trips’ but if you get the chance, you will definitely take it with both hands.

Just arrived in Vanimo

When my sister Dorien announced coming to PNG again and she would travel over Indonesia, I immediately suggested joining her for a week in Indonesia while she would travel back to Jakarta.

With an ordinary digital camera, official ID photos are being made for my Indonesian visa application

But entering Indonesia coming from PNG is not that easy. First you have to apply for a visa, which can delay you for a few days (or even a week as for Marleen and Dewy!). Dorien and I had our hopes up for a smooth border crossing, so we kept our fingers crossed. We expected to stay a night in Vanimo and pick up the visa the following day. However even though this Indonesian consulate employee was this dodgy and creepy guy who came on to me when I had to use the toilet and I turned him off with a smiling face, and we just kept on being polite and spoke with two words to, more or less, kiss is ass so he would not be pissed off, and would decide to keep us waiting for a few days, we managed to collect our visa in the afternoon. This is quite exceptional, because most travellers have to stay a night in Vanimo.

Border crossing

We got a PMV to the border and got our stamps with the Indonesian immigration office. The officers still recognized my sister of when they had to send her back to Jayapura to get a stamp from the PNG consulate.
Anyway, the moment you enter the Indonesian border you immediately step into Southeast Asia. The roads are paved and have fewer potholes; there is more traffic because of the hundreds of motorcycles and mopeds that fill up the roads; the fields contain out of rice paddies and fish ponds; the markets on the streets are open at night; you can walk around freely at night! That was the most luxurious part of all! I just so miss it to move around freely at night, not being able to walk or to cycle to someone’s house or to one of the restaurants in town. This is impossible and probably will never be possible. The streets in Madang are dark; there are hardly any streetlights and the houses that live on that street are often not lit because power is expensive.

Could be a PNG market right? This is a market in Wamena, Baliem Valley

Jayapura was all of a sudden a bustling Asian city with food stalls selling cheap, nice and spicy food and markets offering a range of different items such as batteries, DVD’s and socks! Just what you expect to find on an Asian market. The people on the streets are a mix of Indonesians who come from all parts of the country and Papuans, who are the native inhabitants of West Papua. This part of the country has an fascinating and sad history.

After the Indonesians got their independence in 1949 and were freed from their Dutch colonizers, the Papuans in former Dutch Guinea expected the same would happen to them in the sixties. The Dutch would return Dutch New Guinea to the native inhabitants of the island, but after they moved out of Papua, the Indonesians moved in and incorporated this territory under the Republic of Indonesia. Everything that belonged to the Dutch colonizer, had to be part of Indonesia.
Since that time, the native Papuans have always struggled with their freedom and their place in the Indonesian society. The Indonesian government implemented this programme of transmigration in which families and individuals from all over the country were sent to establish themselves in the province Irian Jaya (now called Papua). Irian Jaya needed to be a representation of the Indonesian society. Therefore nowadays you find people from Java, Sumatra, Bali, Sulawesi, etc.
In Jayapura you will only find Papuans as sellers of fruit and vegetables on the market, as bejak drivers (bike taxis) in the Highlands, or as an employee in a restaurant or shop. They are treated as third class citizens.

Buai seller in Jayapura

Because the Papuans have similar physical features as the Papuans of PNG (after all it is one island with the same ethnical background) I often ended up in speaking Pidgin to them. Obviously they didn’t understand anything of what I was saying because they predominantly speak Bahasa Indonesian and a local language.

Crossing a bridge during our hike

Dorien and I decided to see a bit of the highlands of Papua, so we checked the rates of plane tickets to Wamena. Even though we entered Southeast Asia, this part of Indonesia is very expensive in comparison to the rest of the region. However we decided to go to Wamena and the Baliem Valley anyway because there was a cultural festival going on at the same time. For increasingly obscure political and bureaucratic reasons, foreigners must obtain a travel permit known as surat jalan, which is a travel permit and gives access to certain areas. The authorities monitor the movement of every foreigner, because they are too much afraid of any riots or attacks from the Free Papua Movement. This separatist movement is classified as a terrorist organization under Indonesian law. We had to apply for this document so we could buy a plane ticket to Wamena. The permit turned out to be a large sheet with personal details of both me and my sister written up with a type writer.

Being a guest in a women's house

An unusual piece of paper for an official purpose!
The plane ride to Wamena was quite memorable; an old, crappy piece of junk with no life jackets under the seats. Especially with the plane crash in mind that happened in the same region a week before we were there, we didn’t feel very safe for about an hour. The enitre plane was filled with Papuans who brought back eggs and other groceries that were far more expensive in the highlands.
We didn’t make it in time for the cultural show, so instead we did a hike through the villages outside Wamena with a local guide.

Now we are the curiosity of the cultural show!

This whole negotiating process with the local guide was a very frustrating part of this trip; we made the old tourist mistake by paying the guide in advance. Then try to get some of the money back if it turns out that he is not taking you to the place he was supposed to do!

Walking through One of the villages

Anyway, we did get to visit the villages where (older) men still wear penis gourds. Imagine that the temperature during the day is quite pleasant, but not that hot that just the protection of the penis should keep you warm during the day.. Because that is the only thing they wear! The penis gourds were quite impressive actually. However I wonder if the size of the gourd resembles the size of the penis of the user..

The famous penis gourds...

When we came back from the Baliem Valley we decided to spend our last days in a hotel at the Sentani Lake. We took one of the buses (public transport is very well organised in Indonesia) and asked the driver to drop us off at the hotel. This hotel, called Yougwa, was perfect and very nice. Clean and spacious rooms looking out over the Sentani Lake. The food prepared by chef Pepin was more than delicious. And on top of that: they sold Bintang beer!

Enjoying a telonga belanda. IN PNG the fruit is called 'tree tomato'

West Papua and the surroundings of Jayapura are dry, so there is no selling of alcohol. The first time when we arrived in Jayapura, and wanted to celebrate our smooth border crossing, we had to search for a bottle of beer. Imagine that you are just craving for a nice cold beer after you’ve left Madang early in the morning, and not expecting to be in Jayapura on the same day! I mean: that is a reason to celebrate! On that moment we were more than willing to pay big money for a cold Bintang beer in an expensive hotel. But one beer was not enough, so we decided to hunt for some more golden liquid in the numerous supermarkets of Jayapura, so we could enjoy it even more while eating a spicy meal in one of the food stalls.

Dorien in a bejak

Anyhow because we were not satisfied with the souvenir prices we got after negotiating with the Indonesian shopkeepers in Wamena, we decided to buy our souvenirs in Sentani. At least, that’s what we read in the Lonely Planet. Well, after spending two days of souvenir hunting with no result, we had to give up. Even buying a pair of tennis shoes (mine were stolen out of our car in Madang) was not an easy thing to do.

Old woman with her fingers chopped off:

for every person that dies in her family, a part of her finger is

being chopped off.

Besides from all of that, we really enjoyed travelling around in the public buses and do some sight seeing. We almost got killed by a crazy boat driver when we asked for a trip on the lake. Apparently he was not pleased with the time we suggested because the water was quite rough. How could we know that? So he just manoeuvred the boat as a maniac over the high waves while Dorien and I were holding on to our seats and onto the boat, praying for a safe return to the hotel!
Of course we had our fare share of rat experiences during this trip. It seems that we are always being chased by our nightmare. This is definitely what we as sisters have in common: rat phobia! Even in this nice and clean place, where you won’t expect any encounter with these nasty animals, we did meet them... One night we were sitting outside and reading our books while I heard a big plunge in the water. It sounded like a big fish jumped out of the water. Curious as I am, I looked over the balcony and saw this huge rat swimming in the lake! Both Dorien and I turned on our ‘Rat Alert’ on and searched for similar creatures close to our room. We identified a few, in our opinion, rat traps and took measures to keep them out of our rooms by stuffing small holes, make sure the door to the bathroom was closed, and so on. At night we could hear them running around on the roof of our hotel. I guess many of you think us girls are insane in the membrane, but for this is plane reality! We don’t like them and we will never get used to them.

One of our day trips around the Sentani Lake

On Sunday morning Dorien left early to catch her flight to Jakarta. She was already pissed off by the men of our family because they didn’t confirm her seat in the plane back to Frankfurt, as they promised they would do. I totally understood her disappointment, because almost the same happened to me when I travelled back to PNG in January. You just want to travel as comfortable as possible, and you know exactly how to do that, and you are just very disappointed if others care less. So she already prepared herself mentally for a crappy seat in the plane back to Europe, while I tried to catch a few more hours of sleep in our hotel room. Our goodbye was not one of the dramatic kind. We both looked back on a great holiday, even though it was just a short one. We had done so many things in one week, and everything just went very smooth and natural. There was no discussion at all, we just wanted to do and see the same things; catch up on the Nelisse and other Dutch gossip; stay in crappy hotels; negotiate for cheaper rates in hotels; read books; stuff holes for possible rat attacks and so on. I guess that’s part of what is called ‘sisterhood’!

Dorien and the boatman

The same taxi driver, who drove us from the border to Jayapura, picked me up from the hotel to bring me back to the border. During this 2 and half our care ride I could practice my Pidgin with Kadhir, a taxi driver from Sulawesi. Kadhir could not speak any English, and my Indonesia is just limited to “Terih Makasi” (thank you) and “Sama Sama” (you’re welcome) so therefore we could communicate in another, both foreign to us, language.
It was actually quite nice to be back in PNG, even though I desperately needed a break from it. It was great to make myself understood again in Pidgin instead of struggling with the LP Phrasebook; to see the red stained teeth of the Papua New Guinean buai chewer and to realize how limited the supply of food is in the stores is (the supply mainly exists out of rice, corned beef, chicken and beef crackers, etc.). Even the strong penetrating smell of Papua New Guinean body odour made me happy to be back in PNG!
That night I stayed at Gabriel’s place: a cute little house with a great veranda and comfortable hammocks! The next morning I caught the plane back to Madang. It was good to be back in “Ples bilong mi”.

Cute couple during the DWU Cultural Festival in August



Cultural group from Mt. Hagen, Western Highlands

Time for a Change

A clean sweep!

He, what's going on?? Why is this in English? Is this still Marleen’s weblog? Yes it is and a warm welcome to my new and updated weblog! I decided it was time for a change, mainly because a few of my international friends were interested to read my weblog (probably just to check if I am not writing any bad stuff about them ;-)), but they couldn’t because it was in Dutch! So I decided to make it more accessible to everyone who is interested in my life and my experiences in the land of the unexpected (because it is never a dull moment, I can tell you that!). I am sorry for those who will have to struggle with the English, but I trust most of you will be ok with it. Otherwise: Sori tru!

Dutchies at a Eurovision party (organised by some Australians!)

Let me just give you a brief update of the past few months, because a lot has happened. In July two of my friends from Amsterdam came to visit me, and that was welcoming change. Marleen (yes very true, apparently it was a very popular name in the late seventies..) and Dewy had travelled a bit in Indonesia before crossing the border at Jayapura (Indonesia) and Vanimo (PNG). While they were here in Madang, the weather was not that great. This was the first time in months we had those gloomy, although quite welcoming cool, days. Probably like everywhere else in the world, PNG is experiencing some climate changes. The wet season was supposed to be ending in March, but even in the middle of July we had some big thunder and rain storms. Very nice and cool at night, but muddy and depressing during the day.
Anyway we organised some bring-your-own-food-and-drinks night at our place so the girls got to meet almost everyone we hang out with here in Madang. Jon and Miquel made a very good impression on them with their knowledge of music and celebrity gossip. You have to understand that both Marleen and Dewy are like walking music encyclopaedias to me. Even though Jon’s interest in music is mainly Euro Trash, he found his soul mate in Dewy, and they could just go on and on about some artists who have already been erased out of memories a long time ago. And not without any reason, eh!

Jon and Miquel enjoying the ride in our Nissan

Charlye just left for the US a week before their arrival, so she didn’t meet them. That was actually not part of our deal, because she was supposed to take care of the B&B component in our house by providing the girls with breakfast on bed ;-) She owed Marleen big time because of some last minute stuff Charlye requested which Marleen sent off to PNG (long story..). So I had the house to myself for more than 4 weeks! On one hand this quite relaxing and nice, but on the other hand I didn’t feel that comfortable and safe all the time. Because our house is quite spacious, and Charlye’s bedroom is in the front of the house and mine in the back, I didn’t have any clue what was happening in the front when the dogs started to bark in the middle of the night. Especially the first week I didn’t sleep well. I was up and walking in the middle of the night and expected the rascols would come in any moment. Of course nothing happened, but I was just very much on my guard all the time.

Kisim sampla kaukau long maket

While Marleen and Dewy were here I felt pretty safe again. The house was full with people so I felt I didn’t have to worry that much anymore. In addition to that, we finally got our own security guard….Dolly!. That’s right: a cat! Charlye and I already wanted to have a cat because that seemed to be the best solution to get rid of the rat problem we had in our house. So one morning, the Dutch girls and I had breakfast on the balcony when I spotted a kitten walking around in our garden. Marleen immediately stood up and suggested to catch it. So we did. We caught the kitten, fed it, gave it a bath and named it Dolly! Initially Charlye and I wanted to call the cat Chasim because we figured that would fit best for a rat chaser. But once we caught her, I liked Dolly better.

Dolly needs a bath

Of course she is named after Dolly Parton, if you all wondered! It is not because I admire her appearance that much, and I wish for Dolly to look like that, but just because she's is this unique character with! But maybe I can also get away with it if I say that I wanted to give it both an American and a Dutch meaning (since her two ‘mothers’ carry those nationalities), so I named Dolly after Dolly Parton and (yeah what else can I say to justify this name pick…) the Dolly Dots which were a popular Dutch girl band in the eighties.

Marleen and Dewy shopping for ....shopping bags

Of course I couldn’t let Marleen and Dewy leave PNG without at least letting them trying to chew buai (beetle nut). We bought some buai, lime powder and mustard seed from our neighbours in the back who have their little market stand in front of our house, and started to chew. Our neighbours obviously found this quite hilarious: three waitpela meri getting spak of the buai.

Dewy getting spak of buai under the watchful eye of our neighbours

Dewy was struggling and swallowing all the buai stuff and couldn’t manage to turn the mass red, while Marleen was sweating and feeling dizzy of the effect! Quite the PNG experience!

Coming back from the beach at Hole in the Wall

So after a week of shopping, chilling, learning pidgin from our haus meri Marianna, drinking, attempt of karaoke singing at the country club and taking care of Dolly, the girls left for Vanimo and after that back to Indonesia for another 2 weeks of travelling.

Marleen strapping on masks and snorkels

with some village kids at Hole in the Wall

However, this never happened. They got stuck in Vanimo for a week! If you think of Vanimo think of……boring, sleepy little border town! Apparently there was no connection with Jakarta for issuing the visa and therefore everyday they had to come back to the Indonesian consulate to check if the connection was fixed. This was a week of wasting time in Vanimo PNG. I felt so sorry for the girls, because they had to change their travel plans for Indonesia. Fortunately they could stay with a friend of Gabriel, who is our Canadian friend in Vanimo, but who wasn’t there at that time.

Village kids at Hole in the Wall

A week later my sister Dorien came to visit me in PNG for a second time. Charlye arrived in the morning, and in the afternoon I picked up Dorien. So we had a full house again at Coronation Drive! Dorien had a horrible day with crossing the border at Jayapura and Vanimo. A few days before she met up with Marleen and Dewy in Indonesia and they explained her how they crossed the border so she did exactly the same. Unfortunately for her when she arrived at the border crossing, she got send back to Jayapura to get another stamp in her passport from the PNG consulate. This was all in one day and both of us didn’t expect her to arrive in Madang the same day. If Air Niugini didn’t have a delay that day (or any other day) she definitely would have missed her connection and had to stay two nights in Vanimo before she could get the next flight to Madang. But she managed to get on the plane so we celebrated that and Charlye’s return with a good glass of wine. Although Charlye didn’t make it for that glass of wine because the jetlag had already kicked in.

Tupela susa

Dorien’s entire luggage almost consisted just out of books and presents for me! She only packed a few necessary things for herself and that was it. What a great sister! We took her out for some snorkelling and picknicking at Hole in the Wall and Pik Island where Miquel entertained us with his obsession for Eurotrash music.

Beautiful ride on the North Coast road

For those of you who don’t know what we consider Eurotrash: it’s European dance music from the nineties. Like Haddaway, Snap, Cappella, Culture Beat, etcetera.

Beach at Pik Island

It is so horrible and bad that we can actually quite appreciate it. But we just enjoyed singing along with the music (which brought me back to my days as a teenager; I could see myself and my friends on a Saturday night riding 10 KM on our bicycles to the local discotheque called 2Night trying to get in before 11 pm, because then entrance was still free..) while zipping our drinks and refresh ourselves in the turquoise coloured water. On those days I can really appreciate life in PNG!

Relaxing in the water at Hole in the Wall

Wassen in stront

Haus Tambaran in Kambraman

Hoe zou jij reageren als dat een dag later aan je medegedeeld wordt? Toen ik het hoorde begon er van alles ineens te jeuken en te irriteren onder mijn vieze kleren. Dit was weer eens zo’n actie wat onvermijdelijk is, maar eigenlijk ook heel makkelijk vermeden had kunnen worden.
Ik zal van voor af aan beginnen om het enigszins minder cryptisch te maken. Een jaar geleden hadden Jolanda, Charlye en ik al besloten om rond deze tijd van het jaar een trip naar de Sepik te maken. Dit is een rivier in een gelijknamige provincie wat een van de meest interessante en indrukwekkendste gebieden van PNG is. De Sepik rivier wordt wel eens vergeleken met de Amazone rivier in Zuid Amerika om aan te geven dat dit een vrijwel onbegaanbaar gebied in het oerwoud is met idyllische dorpen langs de oevers van de rivier welke alleen met een boot of kano bezocht kunnen worden. De Sepik staat eveneens bekend om zijn houtsnijkunstwerken, maar vooral om de indrukwekkende Haus Tambarans oftewel spirituele huizen die gebruikt worden voor de initiaties van jonge mannen (ritueel waar jonge mannen tot mannen geïnaugureerd worden). Ons werd verteld dat eens in de zoveel jaar jongens verzameld worden en in het Haus Tambaran geplaatst worden waar ze soms wel bijna een jaar onderricht krijgen van de oudere wijze mannen en voorbereid worden op het ‘ man zijn’ . De cultuur van hun village en hun clan wordt door middel van het vertellen van verhalen en het maken van houtsnijwerken aan de jongens overgedragen. Zij moeten de kunst eveneens leren om hun cultuur en de tradities oraal over te brengen. De vrouwen van het dorp brengen de jonge mannen eten, maar mogen volstrekt niet het gebouw betreden. De Haus Tambarans zijn alleen toegankelijk voor mannen …en toeristen. Aangezien wij vrouwen zijn, vonden we het dan ook meer dan respectvol om de huizen niet te betreden, maar de mannen van de dorpen vertelden dat wij wel toegang mochten hebben omdat wij toch niet begrijpen wat de betekenis van de afbeeldingen is. Wij kunnen in en uit lopen zonder ook maar iets van de verhalen en afbeeldingen begrepen te hebben, dus wij vormen geen bedreiging voor hun ‘mannencultuur’. Hun vrouwen daarentegen wel. Daarom mogen zij niet weten wat er zoal binnen de haus bois afspeelt, dat is taboe.
De haus tambarans staan symbool voor de vagina. Je moet goed kijken wil je dat er uit op kunnen maken, maar we zagen wel een aantal keer een houtsnijwerk van een vrouw met haar benen wijd boven de ingang van het huis hangen.

Afbeelding van een vrouw in de ingang van Haus Tambaran in Tambunam

De jonge mannen verblijven dus bijna een jaar lang in het huis. Dit omvat de periode van zowel de voorbereiding op de initiatie als de herstelperiode van de initiatie. In veel clans worden de jongens namelijk met een scheermes bewerkt om een krokodillenhuid te imiteren. Dit wordt puk puk cuttings genoemd. Die cuttings zijn werkelijk fantastisch om te zien (en om te voelen). Bij de mannen begint het namelijk op de armen, gaat door achterop de rug en aan de voorkant op hun borst. En het is inderdaad net een krokodillenhuid. Op de dag dat de incisies worden gemaakt, wordt een grote ceremonie gehouden. De vrouwen mogen hier uiteraard niet bij aanwezig zijn. Er worden kleine incisies in de huid aangebracht, waarna de wond met een bepaalde olie ingesmeerd wordt. Dit zorgt voor een zwellend effect van de huid. Ook meisjes ondergaan deze overgangsfase, alhoewel in mindere mate.

Dorpjes langs de oever van de rivier

De reis van Madang naar Wewak en uiteindelijk naar de Sepik was ook weer van het kaliber memorable verhalen. We deden alles wat tegen het veiligheidsbeleid van VSO is, maar ja anders kun je dit soort reizen wel op je buik schrijven. Reizen in PNG is namelijk niet goedkoop, niet comfortabel, en niet bepaald makkelijk. Wil je wat van het land zien, dan moet je risico’s nemen.
Vorige week maandag namen we de boot van Madang naar Wewak in de East Sepik Province en dat was al een hele ervaring. De boot was te laat, een aantal Papoeas begon onrustig te worden, dus we hielden onze harten al vast. Gelukkig ging de poort vrij snel open en iedereen rende zo snel mogelijk naar het schip om een plekje te bemachtigen. Wij hadden kaartjes voor het bovendek gekocht in de hoop daar een stapelbed te claimen. Maar het merendeel van de passagiers verblijft in het onderdek waar je liever geen 17 uur door wilt brengen. Er zijn een aantal oncomfortabele banken en een plateau met een soort van dekzeil erover gespannen waar je een beetje op kan liggen. Hoewel dit vrijwel niet te doen is, omdat er meer mensen dan ruimte aan boord is. Bovendien neemt iedereen ook immens veel bagage met zich mee dat ten goede komt van hun wantoks of verkocht wordt op de markt. Wij hadden in ieder geval een stapelbed, maar je kunt je indenken dat de hoezen van de matrassen niet bepaald schoon zijn. Beestjes lopen van het ene naar het andere matras en je probeert deze maar te negeren in de hoop toch nog een oogje dicht te doen.

Marleentje in de bananenboot

De volgende ochtend werden we door Cletus en zijn zoon Roy opgewacht die ons zouden gidsen op de rivier. Na twee uur in de PMV door Wewak gereden te hebben (zo wordt de bus gevuld) reden we met de open truck naar Angoram. De weg gleed prachtig door de met oerwoud begroeide heuvels van de East Sepik Province. Eindelijk in de avond kwamen we aan in Angoram en bleven we een nachtje in het guesthouse van Cletus slapen alvorens we de volgende dag echt de Sepik op gingen. ’s Nachts hoorden we natuurlijk allemaal geluiden in het bushmaterial huisje van ratten en termieten, maar ik voelde me veilig onder onze muskietennet.
Woensdagochtend nam Cletus ons mee naar de markt om daar de laatste inkopen te doen voor de reis op de rivier. De markt was als elke iedere markt in PNG, alhoewel ze hier een grote hoeveelheid vis en garnalen verkochten. De vissen waren verser dan vers, want de arme beesten lagen nog allemaal naar adem te happen en leden een langzame dood.
Helaas werden we niet in een motorkano de rivier opgestuurd, maar in een ordinaire bananenboot. De motorkano zou het plaatje namelijk helemaal compleet maken, maar de bananenboot was redelijk comfortabel. Charlye was nog zo slim om een rieten mat te kopen zodat we die in de bodem van de boot konden leggen en daarop te gaan zitten i.p.v op een stuk grondzeil. Groots onthaal in het dorp Govermas

De tocht was fantastisch. We werden in veel dorpen groots onthaald, want het was misschien een half jaar geleden dat de laatste waitpela het dorp had bezocht. Hele oevers stonden vol met veelal naakte kinderen met opgezwollen buikjes en volwassen in gescheurde t-shirts and shorts. Desondanks was iedereen bijzonder vriendelijk en vrolijk. We hadden een aantal zakken zuurtjes, ballonnen en pennen voor de kinderen meegenomen om deze uit te delen. Je begrijpt dat de kinderen keer op keer probeerden om extra snoepjes te krijgen door zich snel aan de andere kant van de groep te verplaatsen in de hoop dat het ons niet op zou vallen. Dat lukte ze vrij goed want alle kinderen lijken zowat op elkaar!

Huisje langs het water

Het zicht op de dorpen langs de rivier is precies zoals ik me ingebeeld had of zoals je in historische fotoboeken aantreft. De huizen zijn gebouwd op palen en afgewerkt met maten bestaande uit de bladeren van de sagopalm. De sagopalm wordt ook wel de boom des levens genoemd, want alles van de boom wordt gebruikt. Het dagelijkse voedsel van de dorpelingen bestaat uit sak sak (meel van de sagopalm wat verwerkt is tot een soort van rubberachtige substantie wat vervolgens tot een soort van pannenkoek verwerkt wordt) en gerookte vis uit de rivier. De daken en de wanden van de huizen bestaan uit gevlochten sagopalmbladeren. De schors van de boom wordt gebruikt voor de vloeren van de huizen. Ze weten werkelijk alle onderdelen van de boom te benutten. Om de vijf á zes jaar moet een huis opnieuw opgebouwd worden omdat het klimaat het niet toelaat om het langer te bewonen. Daarom tref je niets van oude historische materialen of objecten aan. Alles wordt aangetast door het vochtige klimaat.
Je zou denken dat de vruchtbare grond voldoende mogelijkheid biedt voor het planten van andere gewassen, maar de dorpelingen eten al generaties lang sak sak en vis en daar blijft het ook bij. Daarom zie je veel kinderen met opgezwollen buikjes, een teken van ondervoeding.

Boot aanduwen nadat deze was vastgelopen in de modder

In het dorp Kambraman (waar ze overigens een geweldige Haus Tambaram hebben) deden we een poging om onszelf te wassen. We hadden ons al drie dagen niet meer gewassen en beetje verfrissing was wel noodzakelijk. We werden naar de rivier gestuurd waar we uiteraard in onze zwembroeken en t-shirts moesten baden. Hesla (een vrouw uit Tambanum en familielid van onze gidsen die ons vergezelde bij vrouwenactiviteiten) ging eveneens mee naar de rivier, maar waste zich niet. Ze stond enkel in het water ons te aanschouwen hoe wij ons door de blubber van de rivier voort ploeterden om enigszins vastigheid in de bodem te krijgen zodat we ons konden wassen. Natuurlijk waren we ook bang voor krokodillen, want die zitten er genoeg in de rivier. Het voelde enigszins goed gebadderd te hebben en we voegden ons bij onze gastheren om ons eigen meegebrachte diner (noodles) te nuttigen. Onze gidsen aten sak sak en vis, en eigenlijk was dat niet eens zo onsmakelijk. Na het eten was het tijd om verhalen te vertellen (tok stories) en dat was interessant.
De volgende ochtend kregen we een rondleiding van de vrouwen door het dorp. We werden naar het toilet begeleid (lik lik haus) want de avond ervoor was het donker genoeg om onze behoefte in de struiken te doen. Charlye vroeg waar het pad langs het lik lik haus naar toe leidde en vrouw antwoordde naar de wasplaats. ‘Oh, dus jullie wassen je niet in de rivier?’ , vroeg Charlye. Nee, zei de vrouw, want de rivier is nogal greasy van poep en plas. Alles begon spontaan bij ons te jeuken, want de avond ervoor hadden ze ons gewoon laten baden in het hun openbare toilet! Daarom waste Hesla zich dus niet. Die stond klaarblijkelijk gewoon een partijtje te plassen terwijl wij onze haren aan het wassen waren. We vroegen waarom ze ons in die vieze rivier hadden laten wassen. “Omdat jullie medicijnen hebben om eventuele ziektes te behandelen”, was het antwoord! Ongelooflijk dat daar klakkeloos van uitgegaan wordt en dat het een reden is om ons in het openbare toilet te laten baden.

Nieuwsgierige blikken terwijl we onze slaapplaatsen in orde maken

We hadden al door dat privacy niet bekend is bij de Papoeas. Alles wordt in groepsverband gedaan en dat kan nog wel eens irritant zijn. Samen wassen onder de waterval, samen door het dorp lopen, samen naar het toilet, etc. Maar iedereen bleef ook rustig in de ruimte terwijl we ons aan het omkleden waren. Althans een poging tot, want je wilde ook niet in je nakie staan temidden van iedereen. Hoewel de Papoeas anders altijd zo strikt zijn om de activiteiten tussen mannen en vrouwen gescheiden te houden, leek het hier ineens niet meer zo van toepassing. Vanaf het moment dat we aankwamen in Govermas en onze matjes neerlegden en muskietennetten ophingen tot het moment dat we naar bed gingen, was de ruimte altijd gevuld met mensen. Zelfs toen we ’s ochtends opstonden, kwamen de eerste mensen weer binnen druppelen. Dit kan behoorlijk op je zenuwen werken, maar je moet respect voor de gastheren en de andere dorpelingen hebben. Zo vaak krijgen ze geen gasten over de vloer.
Vervoer over de rivier

Op de terugweg naar Angoram deden we nogmaals het dorp Tambanum aan om zowel Hesla af te zetten als ons de gelegenheid te geven om carvings te kopen. Dit was inderdaad de plek om de beste houtsnijwerken aan te schaffen. Prachtige maskers en andere objecten werden tentoongesteld door de dorpelingen. Alle drie gingen we los met het kopen van de maskers. De boot was propvol met onze pas aangeschafte objecten.

Uitzicht over het dorpje Mariama

Vanaf Angoram moesten we ’s nachts de PMV naar Wewak pakken. Om 1 uur ’s nachts ging de wekker. Het regende keihard en we moesten in het pikkedonker een bootje in om naar de andere kant van het dorp gebracht te worden. Alle drie deden we onze best om onze houtsnijwerken zoveel mogelijk tegen de regen te beschermen. Als dieven in de nacht zaten we met onze grote rugzakken en poncho aan in het bootje naar de PMV. De truck was al propvol met mensen die hun manden met vis op de markt in Wewak gingen verkopen. Hutjemutje zaten we opgepropt in de truck omringd in een stank van vis. We waren blij dat we in Wewak gedropt werden bij een luxe hotel waar we een fatsoenlijk ontbijt en koffie konden nuttigen. We zagen er niet uit; we stonken, onze haren waren vet, onze voeten waren smerig en onze kleren modderig. Toch mochten we bij het zwembad zitten, en lieten we meteen onze voeten in het schone water van het zwembad weken.
In de middag moesten we naar de haven om de boot naar Madang te pakken. Charlye had haar kaartje verloren en dat bezorgde ons stress. Vooral omdat we zagen hoe druk het was. De menigte begon weer onrustig te worden omdat de hekken maar niet opengingen. Gevechten braken alweer los, en onze hartkloppingen namen toe. Gelukkig begon er schot in de zaak te komen en Charlye werd doorgelaten. We waren eveneens verzekerd van een smerig stapelbedje op de boot. Met de mat die Charlye had gekocht, konden we in ieder geval twee bedden bedekken.
We waren zo kapot van de lange en de vermoeiende reis op de rivier en van de korte nacht ervoor, dat we alledrie in slaap vielen. In Wewak hadden Jolanda en ik nog snel wat eten gekocht voor de lange reis terug. Na ons ‘diner’ vielen we alweer in slaap. Gek genoeg had ik redelijk goed geslapen.
Na aankomst in ons huis hebben Charlye en ik ons huis meteen versierd met onze aankopen. De Sepik trip was werkelijk een hoogtepunt van mijn verblijf in PNG en ik wil zeker proberen om een andere gedeelte van de rivier te bezoeken.

De buit is binnen!

Nachtelijke bezoekers

Denk je dat je er eindelijk vanaf bent, komen die verrekte beesten weer terug. Ik was net weer een beetje gewend om in mijn eigen slaapkamer te slapen en om de geluiden te negeren, totdat ik de volgende ochtend opgeschrikt werd bij de aanblik van rattengif korrels verspreid in mijn kamer. Ze zijn terug!, dacht ik meteen.
Ook in de keuken zag ik dat het bakje aangetast was. Potverdomme! Nou, de slapeloze nachten zaten er weeer aan te komen.
Ik ben ’s ochtends altijd als eerste op en ik verlaat het huis op tijd zonder Charlye te zien. Toen ik ’s avonds thuis kwam, vertelde ik aan Charlye dat ik het vermoeden had dat we weer bezoek hadden van ratten. Ik had nog niet verteld, of we zagen de rotzak door de kamer lopen in de richting van mijn slaapkamer! Ik riep gelijk naar onze achterburen en Alois en een paar nieuwsgierige kinderen kwamen gelijk naar boven rennen. Met een bezem in de hand liep Alois richting mijn kamer, maar er was geen spoor van dat beest te bekennen. Ik had me ondertussen al voorgenomen om die nacht niet meer in die kamer te slapen en mijn beddengoed te verhuizen naar de logeerkamer waar ik al eens eerder drie weken geslapen had toen we hetzelfde probleem hadden.

Straatbeeld van Madang

In de logeerkamer voelde ik me vrij veilig, want de kier onder de deur is niet zo groot als in mijn eigen slaapkamer. Voordat we beide onze slaapkamerdeuren sloten, wees ik nog even op de onderkant van Charlye’s slaapkamerdeur omdat ook daar duidelijk de tandafdrukken van ratten inzitten, maar ik werd gelijk de mond gesnoerd. ’s Nachts werd ik wakker van een geluid uit Charlye’s kamer en ik merkte dat de lichten op de gang aan waren. Toen ik mijn deur opendeed en in Charlye’s kamer keek, zag ik haar midden op het bed staan. ‘The rat is in my room’, schreeuwde ze! Ze werd wakker van een geluid in haar raam en toen ze het licht aandeed, zag ze de rat vlakbij haar gezicht in de tralies van het raam hangen. Ik sprong gelijk bij haar op het bed, want ze wist niet waar hij naartoe gekropen was.
Velen van jullie zullen wel denken: wat een watjes die meiden! Maar degenen die mij goed kennen, weten dat ik een soort van fobie voor ratten ontwikkeld heb. Ik weet niet waar het op gebaseerd is, maar ik ben doodsbang voor die beesten. Zelfs op vierhoog in Amsterdam was ik bang dat ze uit mijn toiletpot omhoog konden kruipen, omdat ik deze ervaringen van twee verschillende bronnen gehoord had.

Middagje toeren naar de haven

Ik herinnerde mij dat Alois gezegd had dat we ten alle tijden om hun hulp konden roepen. Ik bedacht me geen moment en rende naar hun hutje, Charlye midden op het bed staande achterlatend.
Roland, de oudste zoon, werd wakker en sjokte achter mij aan. Hij dacht natuurlijk ook: “Die malle wijven. Dit is al de tweede keer dat ik ze moet helpen” (de eerste keer heeft hij de levende rat van het lijm afgeschraapt en doodgemaakt). Hij vond het echter ook vermakelijk. Vooral toen hij Charlye op het bed zag staan. Ik gaf hem een bezem, duwde hem naar binnen en sloot de deur. Vanaf de reling van ons balkon kon ik alles zien wat er in de kamer gebeurde. Ik zag de rat over de tralies rennen en ik hoorde Roland en Charlye pogingen doen om het beest onder het bed vandaan te krijgen. Na een uur hadden ze de genadeklap aan het beest geleverd en liep Roland met het dode beest naar de zee. Dat was nummer twee die hij uit ons huis heeft gehaald in het water heeft gegooid. Inmiddels begint er al een rattenkerkhof te ontstaan.

Madang Market

Vanaf dat moment ben ik met een muskietennet over mijn bed gaan slapen, en heeft Charlye een avondritueel ontwikkeld door elke avond voor het naar bed gaan met een bezem onder haar bed te vegen en haar kasten uit te kloppen. We hebben klemmen gekocht, maar de stukjes worst blijven onaangetast en verschimmelen. Het is dus weer even rustig. Maar wie zal het zeggen wanneer ze weer komen…..

Verjaardagsfeestje in de Country Club

Vorige week heb ik overigens mijn verjaardag gevierd. Een unicum: mijn 31ste verjaardag gevierd op de 31ste van mei! En dat nog wel in PNG.
Aanvankelijk hadden we besloten om een feest thuis te geven, maar toen aangekondigd werd dat er een karaoke avond in Country Club georganiseerd werd, vonden we dat een betere optie. De Filippino’s van de visfabriek zijn gek op karaoke, dus die deden heel professioneel terwijl wij maar wat stonden te blèren en te schreeuwen. Ik hoopte Jolene van Dolly Parton tussen de liedjes aan te treffen, maar helaas niks van dat alles. We moesten het maar doen met Bon Jovi met “Living on a Prayer” wat een prima alternatief en ‘sing along’ voor de rest van het publiek was!

Living la Vida Loca aan het zingen met Jon

Paleis aan het water

Vorig jaar heb ik eens geschreven dat ik mezelf in een bamboo huisje zou zien wonen i.p.v. in een flat met twee balkons en twee ruime slaapkamers. Nu is dit al een vorm van luxe in PNG, want niet eens elke vrijwilliger heeft een dergelijk huis.
In het begin van het jaar werden we door de nieuwe country director van VSO bij haar thuis uitgenodigd en zij deelde met ons vrijwilligers dat er maatregelen binnen VSO genomen moesten worden om de financiële situatie van VSO PNG enigszins te verbeteren. Het delen van woningen werd door VSO aangemoedigd. Aanvankelijk dacht ik: ik zit eigenlijk prima met waar ik zit. Maar in de weken daarop waren er weer een aantal incidenten op de compound gebeurd, zoals een poging tot inbraak bij de achterburen. Charlye was hier getuige van en schreeuwde naar de twee jongens die door de tuin heen slopen. Vervolgens schrokken die natuurlijk enorm en keken omhoog waar dat geroep vandaan kwam en zagen Charlye op haar balkon staan. Charlye besefte vervolgens dat dit een onzorgvuldige actie van haar was, want nu wisten die rascols gelijk dat daar een ‘waitpela’ woont en dat daar dus wat te halen valt. Dus zij probeerde de bewaker (die de huisbaas eindelijk geregeld had omdat ze na een jaar inzagen dat wij gelijk hadden met ons ‘gezeur’ over onveiligheid) te waarschuwen, maar die kon niet wakker worden. Dat is overigens een veelvoorkomend probleem in PNG. In prinicipe heb je weinig aan de ‘sigis’ (security guards) omdat ze vaak dubbele shifts moeten draaien en dus ’s nachts vaak in slaap vallen. Bovendien zijn het vaak ook dunne en kleine ventjes die hun mannetje eigenlijk niet kunnen staan. Behalve een radio en soms een knuppel hebben ze geen andere wapen in hun uitrusting. In ons geval was de bewaker dus ook in een diepe slaap en kon maar moeilijk wakker worden. En het mooie is dan ook nog dat hij beweert dat hij niet slaap, maar met z’n gedachten ergens anders was. Ik weet niet wat erger is; maar in beide gevallen deed hij z’n werk niet goed. Hij mocht dus ook niet meer terug komen van de huisbaas.

In de tijd dat wij nog in Maleisië waren, hadden een aantal rascols bij onze onderburen ingebroken. De buurjongen werd wakker en stak de inbreker met een mes in zijn arm. De rascols vluchtten vervolgens, maar kwamen een aantal dagen later terug en begonnen stenen over het hek naar hun flat te gooien. Gelukkig is het daarbij gebleven, maar met een nog een aantal andere incidenten hadden Charlye, Veronica en ik er genoeg van om daar nog langer te wonen. Bovendien hadden een aantal lokale staff members van VSO al eens toegegeven dat onze buurt inderdaad niet als veilig bekend staat. Waarom laten ze dan een aantal female volunteers daar dan nog wonen? Omdat er een gebrek aan accommodatie is, was het antwoord. Probleem voor ons is dat wij ons nooit veilig gevoeld hebben in de compound. Bij elke geluidje werd ik al wakker. Ik was altijd op m’n hoede en had het idee dat er ingebroken zou worden. En het is niet alleen het inbreken, want op dat moment mogen ze alles meenemen wat ze willen hebben, maar meer de dreiging dat ze je aangerand of nog erger verkracht wordt. Dit land staat bekend om z’n sky rocking cijfers als het om violent against women gaat en dat heb ik voortdurend in m’n achterhoofd.

Charlye en ik hadden inmiddels al besproken om eventueel een huis te delen. Allereerst omdat we praktisch al samenwonen in Kina Beach, ten tweede omdat we ons daar niet veilig voelen en ten derde omdat we een fantastisch huis op het oog hadden. Een vriendin van ons had een baan bij een NGO in Port Moresby aangenomen, en was daar inmiddels ook naartoe verhuisd. Haar huis in Madang stond inmiddels dus vrij. Vorig jaar hadden we regelmatig feestjes in haar huis omdat het een perfecte locatie is. Maar het allerbeste aan dit huis is: het balkon met overzicht over de zee. Daarnaast is het ruim, groot en koel.
We hadden dit aan VSO voorgelegd en boven onze verwachting reageerden ze positief. We moesten er zelf maar achteraan en het met de huisbazin bespreken zolang alles maar binnen het budget zou blijven. Dat is na veel onderhandelingen gelukt en een maand geleden zij wij erin getrokken. Ik heb Kina Beach volledig achter me gelaten, en Coronation Drive in m’n armen gesloten! Het is werkelijk waar heerlijk om aan het einde van de dag op het balkon te hangen, kaarsjes en kerosine lampjes aan en simpelweg te genieten van het uitzicht en de mensen die voorbij lopen. Zonsop- en ondergang zijn fantastisch en we prijzen ons elke dag maar weer met dit huis. Het is alsof we in een beach house in Santa Monica in Californie wonen, maar dan zonder de roller-skaters and fietsers. Op de zondagen komen families voorbij lopen of zitten samengepakt in busjes en pick-ups.

Bovendien heb ik besloten om mijn placement te verlengen aangezien mijn werk nu pas echt van de grond komt. De eerste nieuwe werknemer is inmiddels begonnen en de tweede komt aan het einde van de maand. Toen ik met deze placement begon, was de basis van de organisatie vrijwel verdwenen omdat de local counterpart zich in de steek gelaten voelde door de twee belangrijkste aandeelhouders van de NGO: Divine Word University en VSO. Door gebrek aan tijd kon mijn voorgangster hem niet voldoende inwerken. Hij vertrok al vrij snel nadat ik gearriveerd was (en had daarbij ook een aanzienlijk bedrag uit de kas meegenomen) en ik stond er alleen voor. Ik heb de fundering voor National DRAC weer min of meer weten te herstellen en de activiteiten langzamerhand uit kunnen breiden. Zowel de Divine Word University als VSO namen amper initiatief om National DRAC te assisteren in het zoeken naar human resources. De vraag was namelijk: wie gaat dat betalen? Divine Word had het vertrouwen in de NGO veloren nadat mijn counterpart was vertrokken en VSO investeert niet in dergelijke projecten. Uit ervaring weet ik dat donor organisaties niet investeren in salarissen omdat dit niet duurzaam is. Stel dat de funding afloopt dan is het onduidelijk wie voor het salaris zorg gaat dragen. Mijn placement eindigt eind augustus, maar in principe heeft mijn placement pas echt inhoud gekregen aan het einde van 2008 en nu op dit moment. Nu mijn nieuwe collega’s van start gaan, wil ik ze ook graag de tijd en de gelegenheid geven om de organisatie en de stakeholders goed te leren kennen, zodat ze de activiteiten eigen kunnen maken. Ik zou het namelijk heel jammer vinden als hetzelfde zou gaan gebeuren met hun voorganger die zich op den duur geen raad meer wist en z’n biezen gepakt heeft. Dit zou namelijk het einde van National DRAC betekenen en dat zou een eeuwige zonde zijn. Vooral omdat we nu echt naamsbekendheid gecreeerd hebben. Dit zou betekenen dat ik tot volgend jaar april of hopelijk mei in PNG zal blijven.

Het enige probleem dat ons huis heeft, is ratten. Ze komen uit een gat in het plafond in mijn slaapkamer. Gelukkig had ik dat allemaal niet door, want dat is mijn grootste nachtmerrie ever! Ik kreeg het vermoeden dat we knaagdieren toen ik een zak muesli op de grond bij het fornuis zag liggen. Toen ik het fornuis wegschoof, zag ik stukjes plastic liggen waar aan geknaagd was. Charlye wilde het niet geloven totdat ze een weekend alleen thuis was en de rat door kamer zag rennen. Het rende terug naar mijn slaapkamer... Ze kwamen uit een gat (dat inmiddels gedicht is) in het plafond in mijn slaapkamer. Ik bleef daar natuurlijk niet slapen en had mijn bed naar onze extra slaapkamer verhuisd.
Als ik iets uit mijn “oude” slaapkamer nodig had, liep ik op m’n tenen door de kamer en ondertussen klapte ik mijn handen en bonsde ik op de muren. Een waarschuwing voor de ratten dat ik eraan zou komen. Van PNG’ers hadden we het advies gekregen om een kartonnen bord met lijm er op te smeren en in het midden wat tonijn uit blik als aas te plaatsen. Hadden we een aantal nachten geprobeerd, maar geen succes. Tot ik op een ochtend inderdaad iets op het bord zag kleven: we hadden een rat gevangen! Charlye was intussen ook uit bed en beide hadden we geen idee wat te doen. Het beestje leefde namelijk nog. We gingen een beetje lawaai maken en we zagen z’n lichaampje bewegen. Hij probeerde van de lijm los te komen. Ik ben naar onze achterburen gelopen en heb Roland, de oudste zoon, opgehaald. Met het slaap nog uit zijn ogen wrijvend, pakte hij het bord en sjouwde ermee naar het balkon. Hij zocht een stokje en doodde de rat. Daarna probeerde hij het lichaampje van de doos af te schrapen zodat we het bord nog een keer konden gebruiken.... Roland was duidelijk niet onder de indruk van de grootte van de rat, maar wij vonden hem behoorlijk groot. Als je nagaat dat het lichaampje groter was dan mijn eigen hand, en dan nog een lange staart eraan..... Roland sjouwde ermee naar het water, en wierp het lichaampje in de zee. Daarna zagen we nog wel “rattenactiviteit” in het huis (de lokdoosjes waren allemaal leegevreten), maar ze kleefden niet meer aan het bord. Afgelopen week ben ik maar weer verhuisd naar mijn “oude” slaapkamer. Uiteraard lig ik bij elk geluidje weer wakker, maar daar zal ik maar aan moeten wennen.



Toen Charlye de rat voor het eerst zag en mij sms-te was ik een weekend in Moresby voor een meeting met de National Board of Disabled People, en dacht bovendien Jessica eens op te zoeken. Vorig jaar was zij een short term VSO volunteer in Madang en werd verliefd op een rijke Australier en is bij hem in Moresby gebleven i.p.v. terug naar Engeland te keren om daar in Oxford te studeren. Zij leeft nu de “real expat life”. Een penthouse in de heuvels van Moresby; etentjes in het enige Italiaanse restaurant van PNG; feestjes op de Royal Yachtclub. Kortom; een heel ander leven dan wij kennen. Vroeger dacht ik dat een dergelijk expat life een geweldig leven zou zijn, maar volgens mij is het allemaal niet zo rozengeur en maneschijn. Die mensen hebben hun relatie met de werkelijkheid in feite verloren. Ze leven alleen maar in hun eigen bubble, gaan om met ‘hun soort mensen’, kijken neer op de Papoeas, rijden rond in grote, dure wagens met kogelvrij glas en hebben geen benul wat er in PNG gebeurt. Geld verdienen, dat is de enige reden waarom ze in dit land zijn .

We hebben ook een aantal van dit soort lui in Madang. Verschrikkelijke mannen, want het zijn meestal mannen. Jolanda en ik zijn regelmatig in de country club omdat we squash en tennis spelen. Dit is min of meer de enige bar in Madang en daar zitten dan ook regelmatig oude expats te drinken. Zo nu en dan komen we wel eens in gesprek met ze, maar het draait altijd weer op verwijten uit. Ze verwijten ons ontwikkelingswerkers dat we hier voor een aantal jaar naar PNG komen, en vervolgens weer vertrekken en dan het gevoel hebben dat we ergens aan bijgedragen hebben. Nee, zij doen het goed. Zij wonen hier al 40 jaar en zij weten hoe dit land elkaar inzit. “Hoe lang ben je al in PNG? Denk je dat je PNG goed kent? Kom je wel eens in de villages? Nou ik wel, want ik woon hier al 40 jaar. Ik ben PNG’er, want kijk ik heb tatoeages in mijn gezicht.Ik heb alles meegemaakt en ken het land van binnenuit. Jullie niet. Jullie komen en gaan weer”. Hier moeten we ons voortdurend tegen verdedigen. We laten ze maar kletsen, want ze horen zich zelf namelijk graag praten. Maar het feit dat ze in elk gesprek het aantal jaar dat ze in PNG doorgebracht hebben moeten herhalen, is alleen maar een zwaktebod van die gasten. Dat is de enige zekerheid die ze hebben.

Twee weken geleden hebben we National Disability Day gevierd en dat was een groot succes. De maanden eraan vooraf hadden we met alle stakeholders die hierin betrokken waren, vergaderd en plannen gemaakt. Dat ging nogal moeizaam omdat ze alles graag bij ons VSO’ers wilden neerleggen. In 2007 was er klaarblijkelijk een geweldige National Disability Day georganiseerd, omdat er toen ook VSO’ers in betrokken waren. Afgelopen jaar daarentegen was het waardeloos. Dit jaar wilden we er weer een spectaculaire dag van maken en dat is uiteindelijk gelukt. Tijdens de vergaderingen waren het voornamelijk Jolanda, Charlye en ik die aan het woord waren, en dat wilde we je JUIST niet. Probleem op dat soort momenten is dat ze denken dat wij alle wijsheid in pacht hebben dus laat het die meiden maar allemaal doen. Wij probeerden de vergaderingen juist participatief te maken, en dat werkte enigszins. Maar met dit soort evenementen wordt het alleen maar weer duidelijker hoe dit land met corruptie doordrenkt is en dat het zelfs op grass root level veel voorkomt. Het zijn maar kleine dingen, maar zo frustrerend. Natuurlijk draait het altijd om geld en vriendjes politiek. T-shirts die speciaal geprint waren voor de disabled people die aan “ability sports” deelnamen, waren ondermeer verdeeld onder de wantoks van de werknemers van de Creative Self Help Centre. Versnaperingen die door de lokale supermarkten gedoneerd waren voor de “artiesten”, werden eveneens uitgedeeld aan de wantoks waardoor er bijna niets meer over was voor de kinderen van de sing sing groups. Jolanda reed de hele ochtend op en neer om een bamboo band op locatie te krijgen. Ondertussen wilde Andrew, de fysio van de Creative Self Help Centre, ook meerijden en die vroeg meteen een omweg te maken en ergens even te stoppen. Daarna vroeg hij Jolanda of ze even naar het vliegveld kon rijden! Jolanda zat hem echt aan te kijken van: hoe haal je in godsamme in je hoofd? We hebben haast! Ik dacht dat je ook bij dit evenement betrokken was? Ik ga toch niet naar het vliegveld rijden om een zak buai (beetlenuts) af te leveren? Hij keek haar vervolgens verbaasd aan en begreep eigenlijk haar probleem niet.

De dag was overigens geweldig. We hadden een harstikke goede opkomst en heerlijk weer. Ik heb veel moeten trekken om de provincial governor ter plaatse te krijgen, en dat is uiteindelijk gelukt. Dit was echt een hoogtepunt van de dag want als je de interesse van de governor hebt, dan heb je de aandacht van het publiek.
In ieder geval hadden we veel muziek wat veel publiek trok, veel NGO’s die zich presenteerden en veel gast sprekers. We hebben er zoveel tijd ingestoken, dat we dit uiteindelijk wel verdiend hadden en dit ’s avonds ook even goed gevierd hadden op een Latino Night in de Country Club (hoe cliche is dit wel niet...)


Wij drieeen werken veel samen met de Creative Self Help Centre (CSHC), een centrum waar gehandicapte kinderen speciaal onderwijs kregen en waar mensen voor rolstoelen, krukken en het screenen voor ogen en oren terecht kunnen. De school is ondertussen gesloten omdat alle kinderen nu naar de reguliere scholen gaan. Dit is een maatregel die 15 jaar geleden al door de overheid voorgeschreven is, maar de CSHC heeft hier nooit aan mee willen werken. Want ook in het bestuur zitten oude Australische expats die nogal conservatief zijn. Zij zijn met dit centrum begonnen en ze zien het niet graag veranderen. Charlye is door de provinciale overheid aangenomen om dit proces juist te begeleiden. Nou, dat had nogal wat voeten in de aarde. In ieder geval zijn de leraren voor het speciaal onderwijs van het centrum nu bij de verschillende scholen geplaatst om de lereraren en de gehandicapte kinderen te begeleiden in het reguliere onderwijs en dit werkt vrij goed. Echter het centrum is ook een plek waar eigenlijk niets gebeurd. De werknemers zitten ten alle tijden buiten buai te kauwen en sigaretten te roken, terwijl ze in de scholen zouden moeten zitten. De baas van het centrum is een klein manneke met appelwangetjes die nog maar net boven het stuur van de auto uitkomt. Hij weet niet hoe hij zijn personeel in gareel moet houden, en iedereen loopt letterlijk en figuurlijk over hem heen. Die man is echt te grappig voor woorden. Hij doet helemaal niks, rijdt en loopt alleen maar gewichtig rond met een mooie map die we vorig jaar in tijdens een meeting gekregen hebben. Hij duikt overal op, maar doet in feite niets. Kan best storend zijn. Het is een aardig mannetje, maar hij is niet functioneel.
Maar goed op dat Centre gebeurd dan ook alles: een paar stafleden hebben sex met dove leerlingen (wij vragen ons af waar zich dit allemaal afspeelt), een blinde rascol probeerde de fysiotherapeut met een mes aan te vallen (blind en toch durven vechten) omdat hij in de veronderstelling was dat de fysio een leraar sexueel had geintimideerd. Die vrouwelijke leraar is echter een enorm dik mens waar nog geen man een vinger naar uit zou willen steken. Zij heeft zich namelijk de taak gesteld om als “babysitter” van deze blinde rascol te fungeren. Vervolgens moest de fysio weer compensatie aan haar man, die overigens voorzitter van het bestuur van het centrum is, betalen. Vorig jaar had ik heel andere verwachtingen van dit centrum, maar nu wordt het me steeds meer duidelijk dat dit een demotiverende omgeving is waar je nog maar weinig mensen kan vertrouwen. Wij drieeen delen dan ook regelmatig onze zorgen om dit centrum en hebben dit vervolgens ook aan VSO voorgelegd aangezien het een partner organisatie van VSO is.

Uiteraard proberen we ons niet teveel te leiden door de gebeurtenissen op dit centrum en genieten we van wat er om ons heen gebeurd. En de beste plek om dat te doen, is vanaf ons balkon.
Tegenover ons huis is een goede ingang om in de zee in te gaan en te zwemmen. Vanzelfsprekend gebeurt dit wel met t-shirts en shorts aan. In de weekends is het een drukte van belang. Allemaal kinderen spelen en spartelen in het water. Uitslapen is er soms niet meer bij, want ze komen al vroeg met hun autobanden. De lokale familie die bij ons in de achtertuin woont, hebben een klein stalletje met buai, sigaretten en ice-blocks (zoet waterijs dat ze invriezen in een vriezertje dat ze van onze elektriciteit aftappen) te koop. Sinds vorig weekend hebben ze een radio bij hun kraampje staan. Hartstikke leuk zou je denken, maar ze zetten het volume op maximaal waardoor er enorm schraal geluid uitkomt. WE willen natuurlijk niet als 2 decadenten tuthola’s overkomen en laten hun maar begaan, terwijl we de rust binnen in het huis proberen op te zoeken. De dag erna waren de batterijen leeg en heb ik heel voorzichtig voorgesteld dat ze de radio in het vervolg wat zachter moeten zetten. Ach de achterburen....daar kunnen we inmiddels ook al hele verhalen over schrijven. Is voor een volgende blog.