Nachtelijke bezoekers

Denk je dat je er eindelijk vanaf bent, komen die verrekte beesten weer terug. Ik was net weer een beetje gewend om in mijn eigen slaapkamer te slapen en om de geluiden te negeren, totdat ik de volgende ochtend opgeschrikt werd bij de aanblik van rattengif korrels verspreid in mijn kamer. Ze zijn terug!, dacht ik meteen.
Ook in de keuken zag ik dat het bakje aangetast was. Potverdomme! Nou, de slapeloze nachten zaten er weeer aan te komen.
Ik ben ’s ochtends altijd als eerste op en ik verlaat het huis op tijd zonder Charlye te zien. Toen ik ’s avonds thuis kwam, vertelde ik aan Charlye dat ik het vermoeden had dat we weer bezoek hadden van ratten. Ik had nog niet verteld, of we zagen de rotzak door de kamer lopen in de richting van mijn slaapkamer! Ik riep gelijk naar onze achterburen en Alois en een paar nieuwsgierige kinderen kwamen gelijk naar boven rennen. Met een bezem in de hand liep Alois richting mijn kamer, maar er was geen spoor van dat beest te bekennen. Ik had me ondertussen al voorgenomen om die nacht niet meer in die kamer te slapen en mijn beddengoed te verhuizen naar de logeerkamer waar ik al eens eerder drie weken geslapen had toen we hetzelfde probleem hadden.

Straatbeeld van Madang

In de logeerkamer voelde ik me vrij veilig, want de kier onder de deur is niet zo groot als in mijn eigen slaapkamer. Voordat we beide onze slaapkamerdeuren sloten, wees ik nog even op de onderkant van Charlye’s slaapkamerdeur omdat ook daar duidelijk de tandafdrukken van ratten inzitten, maar ik werd gelijk de mond gesnoerd. ’s Nachts werd ik wakker van een geluid uit Charlye’s kamer en ik merkte dat de lichten op de gang aan waren. Toen ik mijn deur opendeed en in Charlye’s kamer keek, zag ik haar midden op het bed staan. ‘The rat is in my room’, schreeuwde ze! Ze werd wakker van een geluid in haar raam en toen ze het licht aandeed, zag ze de rat vlakbij haar gezicht in de tralies van het raam hangen. Ik sprong gelijk bij haar op het bed, want ze wist niet waar hij naartoe gekropen was.
Velen van jullie zullen wel denken: wat een watjes die meiden! Maar degenen die mij goed kennen, weten dat ik een soort van fobie voor ratten ontwikkeld heb. Ik weet niet waar het op gebaseerd is, maar ik ben doodsbang voor die beesten. Zelfs op vierhoog in Amsterdam was ik bang dat ze uit mijn toiletpot omhoog konden kruipen, omdat ik deze ervaringen van twee verschillende bronnen gehoord had.

Middagje toeren naar de haven

Ik herinnerde mij dat Alois gezegd had dat we ten alle tijden om hun hulp konden roepen. Ik bedacht me geen moment en rende naar hun hutje, Charlye midden op het bed staande achterlatend.
Roland, de oudste zoon, werd wakker en sjokte achter mij aan. Hij dacht natuurlijk ook: “Die malle wijven. Dit is al de tweede keer dat ik ze moet helpen” (de eerste keer heeft hij de levende rat van het lijm afgeschraapt en doodgemaakt). Hij vond het echter ook vermakelijk. Vooral toen hij Charlye op het bed zag staan. Ik gaf hem een bezem, duwde hem naar binnen en sloot de deur. Vanaf de reling van ons balkon kon ik alles zien wat er in de kamer gebeurde. Ik zag de rat over de tralies rennen en ik hoorde Roland en Charlye pogingen doen om het beest onder het bed vandaan te krijgen. Na een uur hadden ze de genadeklap aan het beest geleverd en liep Roland met het dode beest naar de zee. Dat was nummer twee die hij uit ons huis heeft gehaald in het water heeft gegooid. Inmiddels begint er al een rattenkerkhof te ontstaan.

Madang Market

Vanaf dat moment ben ik met een muskietennet over mijn bed gaan slapen, en heeft Charlye een avondritueel ontwikkeld door elke avond voor het naar bed gaan met een bezem onder haar bed te vegen en haar kasten uit te kloppen. We hebben klemmen gekocht, maar de stukjes worst blijven onaangetast en verschimmelen. Het is dus weer even rustig. Maar wie zal het zeggen wanneer ze weer komen…..

Verjaardagsfeestje in de Country Club

Vorige week heb ik overigens mijn verjaardag gevierd. Een unicum: mijn 31ste verjaardag gevierd op de 31ste van mei! En dat nog wel in PNG.
Aanvankelijk hadden we besloten om een feest thuis te geven, maar toen aangekondigd werd dat er een karaoke avond in Country Club georganiseerd werd, vonden we dat een betere optie. De Filippino’s van de visfabriek zijn gek op karaoke, dus die deden heel professioneel terwijl wij maar wat stonden te blèren en te schreeuwen. Ik hoopte Jolene van Dolly Parton tussen de liedjes aan te treffen, maar helaas niks van dat alles. We moesten het maar doen met Bon Jovi met “Living on a Prayer” wat een prima alternatief en ‘sing along’ voor de rest van het publiek was!

Living la Vida Loca aan het zingen met Jon