Lieve allemaal,
Eindelijk dan eens de gelegenheid genomen om een fatsoenlijk berichtje te sturen! De afgelopen dagen zijn enorm hectisch en vermoeiend geweest, en het internet is hier zeer zwak. Je doet er uren over om je account te openen en vervolgens staat er nog een rij achter je met vrijwilligers die ook dolgraag een mailtje naar het thuisfront willen sturen. Het gaat hier nog allemaal niet zo makkelijk zoals in bijv. Aziatische landen waar je op elke straathoek een internetcafé aantreft. Het gaat hier toch een beetje anders aan toe. Een beetje maar….
Afgelopen dinsdag kwam ik dus eindelijk na een lange reis in Madang aan. Ik mag nog van geluk spreken, want de reguliere VSO vrijwilligers moesten nog een vlucht over Australië maken om uiteindelijk in PNG aan te komen, terwijl ik rechtstreeks vanuit Singapore deze kant op mocht vliegen. Zodra ik het vliegtuig uitstapte, kwam de vochtige, zware geur van de tropen mij tegemoet, en dat was een zeer aangename kennismaking met Madang.
Zoals ik aanvankelijk al vermoedde (ik weet eigenlijk niet eens waarom…), werd ik niet opgewacht door iemand van VSO. Op zich is het vliegveld vrij klein en is alles snel te overzien (bagage wordt bijvoorbeeld gewoon op een houten rek gelegd welke als bagageband dient), maar ik had al vrij snel door dat ik dit in m’n eentje moest zien te klaren. Tevergeefs liep ik op een Nieuw- Zeelands meisje af om te vragen of zij van VSO was. Ze zei dat ze eerder die ochtend wel een auto van VSO op het vliegveld had gezien, maar dat ie weer omgedraaid was. Bellen ging ook lastig, want een bewaker zei dat de verbinding tijdelijk dood was. Stond ik dan. Ik zag uiteindelijk een auto van een resort aankomen en besloot om te vragen of ze mee naar de stad wilden nemen. Zoiets als taxi’s bestaan hier niet. Ik was in de veronderstelling dat we namelijk in dat resort onze training zouden krijgen, dus dat zou dan heel mooi uitkomen.
De twee mannen namen me mee en zodoende kreeg ik m’n allereerste, echte kennismaking met Madang! Het is hier ontzettend groen met prachtige palmbomen, bananenbomen en enorm grote (zoals de Lonely Planet ze omschrijft en waarvan ik de naam in het Nederlands niet weet) casuarinas waar enorm veel vleermuizen in huizen. De stad is enorm uitgestrekt en ligt in feite aan een grote allee welke eindigt in het centrum waar de markt en winkels zijn.
Er lopen doorgaans veel mensen op straat en er rijden busjes af en aan, de zogenaamde PMV’s (Public Motor Vehicle).
De mannen van het resort wezen me ondertussen van alles aan, maar ik was eigenlijk kapot en nam weinig meer op. Ik snakte naar een douche en schoon ondergoed!
Bij Madang resort werd voor mij naar het kantoor van VSO gebeld waarop ik even later werd opgehaald door een medewerkster van het kantoor. Wat bleek: ik werd heus wel verwacht, maar er waren ineens geen auto’s meer om mij op te pikken. Duizend keer verontschuldigingen van haar kant, maar ik vond alles al best. Het was toch allemaal goed gekomen?!
Ik werd vervolgens bij een ander resort afgezet (ik had me vergist in de namen) waar we de komende weken nog even verblijven. Ik kon gelijk aanschuiven bij de andere VSO’ers die net met de lunch begonnen. Superaardige lui allemaal. We zijn momenteel met ons zevenen: een Engels echtpaar, een Engels meisje van mijn leeftijd, drie Filipino’s en nog een Nederlander. Gerard, de Nederlander, was hier vorig jaar ook al, maar is toen met een ernstig auto ongeluk terug naar Nederland gekeerd. Hij vertelde dat er bij dat ongeluk ook iemand omgekomen was. De familie van het slachtoffer was in de veronderstelling dat Gerard de chauffeur van de auto was en ze waren al druk bezig met een vergeldingsactie op touw te zetten om Gerard te grazen te nemen. Later kwam de familie erachter dat het niet Gerard was die de auto bestuurde, maar een lokale pater. Deze is inmiddels al ergens naar Verweggistan gevlucht aangezien hij zijn leven hier niet meer zeker is nu er een bloeddorstige familie achter hem aanzit!
Na de lunch heb ik gelijk een douche gepakt en heb me bij de anderen aangesloten voor een wandeling naar het VSO kantoor. De stad is enorm breed opgezet met brede lanen en grote bomen. Ontzettend mooi.
Op het kantoor aangekomen (wat overigens op een ontzettend mooie lokatie ligt) kreeg ik nogmaals exuses van iedereen aangeboden: ze waren me echt niet vergeten. Ik geloofde ze meteen want ik zag mijn naam op een whiteboard geschreven met: 11.00 pick up Marlene from airport. Ook allemaal weer ontzettend aardige lui. Er werken daar iets van 10 vaste krachten, zowel locals als buitenlanders, en nog een aantal vrijwilligers.
KP is mijn programma manager van het disability programme en zij gaat tijdens en na de training alles nog eens goed met me doornemen wat mijn functie nu precies gaat inhouden. Het is voor iedereen nog steeds een beetje vaag.
Ik probeerde eerder die middag al een mailtje te sturen, maar toen viel de stroom ineens uit. Ik zat middenin een mail…..Uiteraard kwam daar even een vloekwoord uit. Nou, dat had ik beter niet kunnen zeggen! Al die lui gelijk op hun achterste poten: that’s your punishment for swearing! Volgens mij had ik alleen maar een onschuldige “shit”gezegd, maar daar wordt blijkbaar al zwaar aan getild ….
Maar goed, ik kan een betere verbinding krijgen op de universiteit waar ik dadelijk kom te werken, dus dan gaat het hopelijk allemaal wat sneller.
Het resort waar we in verblijven is werkelijk fantastisch mooi. De tuin is zeer zorgvuldig aangelegd en wordt dan ook dagelijks door veel mensen onderhouden. Dit doen ze door grassprietje voor sprietje met een schaar te knippen. Je kan je dus voorstellen dat er veel mensen in de tuin aan het werk zijn.
We worden eigenlijk best wel verwend hier met het heerlijke eten en de geweldige omgeving.Je waant je echt in een tropisch paradijs!
Het is nu mijn vijfde dag hier en ik denk dat ik eindelijk een beetje aan het ritme begin te wennen. De tweede nacht werd ik al om 2 uur ’s nachts wakker en kon daarna niet meer in slaap komen. Ontzettend frustrerend. Ik lag alleen maar te wachten op de eerste geluiden van de dag: van de vogels en de honderden vleermuizen in de bomen aan de overkant van de straat. Elke ochtend beginnen deze al rond een uur of vijf te kwetteren. Dat klinkt misschien heel schattig allemaal, maar het is eigenlijk een oorverdovend lawaai. Lig ik op dat moment niet echt op te wachten, dus ik hoop dat ik ergens kom te wonen waar niet van zulke grote bomen zijn, hoe mooi ik ze ook vind! Ik lig liever nog even twee uurtjes langer in bed! Aan de andere kant is het ook prima om op tijd op te staan, want het wordt al vroeg licht en iedereen begint ook op tijd met werken.
Onze training begint aanstaande maandag, dus we hebben de afgelopen dagen ook even goed de tijd genomen om te acclimatiseren. Tot nu toe hebben we alles nog te voet gedaan. Onze lodge ligt op zich nog eigenlijk wel een eindje van het centrum af, maar het is wel lekker om een half uur te lopen. Het kantoor van VSO is iets minder ver.
Ik begin me op straat ook steeds beter op m’n gemak te voelen. De mensen hier zijn op zich wel gewend aan buitenlanders, aangezien VSO hier al een aantal jaren zit, maar toch blijven we nog een bezienswaardigheid. Ook het feit dat iedereen je van tevoren zit te waarschuwen voor de mogelijk gevaren helpt ook niet echt mee met het aanpassen. Natuurlijk moet je op je hoede zijn en op je gevoel afgaan, maar het gevaar ligt niet op elke hoek van de straat. Vooral ’s avonds moet je de straat niet opgaan. Ik kreeg gelijk al associaties met een film die ik onlangs gezien heb: “I am Legend”. In deze film komen gemuteerde wezens na het vallen van de avond weer tot leven en dat betekent dat je niet veilig bent en jezelf op moet sluiten. Dat idee kreeg ik hier ook. Vooral geen voet buiten het beschermde gebied van de logde zetten, anders ben je als het ware je been kwijt! Schijnt ook wel weer mee te vallen, maar het is beter van niet om op straat te gaan. Mensen hangen wat rond op straat en kunnen heel vervelend gaan doen. Zo nu en dan worden er nog wel eens wegen geblokkeerd om auto’s aan te houden en deze vervolgens te beroven. Klinkt inderdaad heel eng, maar ik weet dat dit evengoed ook in andere landen gebeurt.
Verder zijn de mensen op straat overwegend vriendelijk. De VSO-dames hebben het advies gekregen om vooral geen oogcontact met mannen te maken. Even groeten en gewoon doorlopen. De vrouwen daarentegen zijn vrij verlegen. Ze kijken als het ware eerst de kat uit de boom als ze je tegemoet lopen. Zodra jij begint te glimlachen, lachen zij een brede lach terug.
Gisteren (vrijdag) ben ik even gaan kijken waar ik mogelijk kom te wonen. We dachten het appartementencomplex gevonden te hebben (en dat zag er best leuk uit), maar later bleek dat we helemaal verkeerd zaten. Misschien dat ik vandaag nog een poging ga wagen om te kijken. Het is overdag alleen ontzettend heet en wil je het liefst in het zwembad hangen (wat ik natuurlijk ook uitgebreid doe!). Ik heb momenteel nog helemaal niet het idee dat ik hier ben om te werken. Momenteel verkeer ik nog helemaal in de vakantiestemming, en ik denk dat mezelf nog eventjes in die waan laat!
Tot later allemaal!
vrijdag 29 februari 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)